سلام

خوبید؟

ایام فاطمیه رو تسلیت میگم

این بانویی که افتخار دادن تا منم هم اسم ایشون باشم 

شنیدید حتما که میگن بازگشت همه به سوی خداست!

منم طرف هر برنامه مجازی که برم ولی پل پشت سرم که وبلاگم هستو نابود نکردم تا برگردم یه روزی به همین محیط

مخصوصا محیط پارسی بلاگ که یه محیط کنترل شدس. کسیو ندیدم توش متن بد بنویسه یا عکس بد بذاره یا رفتار بدی نشون بده،یعنی اگرم بوده بقیه جلوشو گرفتن و از پارسی بلاگ دورش کردن.

چندشب پیش داشتم مطالبی که قبل تر گذاشتم تو وبلاگمو میخوندم،با خودم میگفتم (اینارو من نوشتم؟ چقدر شادن .وای چرا اینو اینجوری نوشتم؟! ...واقعا بقیه خوششون میومد از مطلبم یا نه؟!)

اصلا شاید بخاطر همین فکرامه که هیچوقت نمیتونم به خودم اجازه بدم یه مطلب درمورد چیزی بنویسم و پخشش کنم.اینو با کمک یه دوست تازه متوجهش شدم که اعتماد به نفس نداشتنم این بلا رو سرم آورده.اصلا من فقط همه مانوورم روی خاطراتمه!همه زورمو میزنم که اتفاقی که برام افتاده و معمولی هستو به بیان خوبی بگم ولی احساساتمو هیچوقت نمینویسم چون میترسم از عکس العمل مردم.متن احساسی و دلنوشته و شعر سعی میکنم نگم چون میترسم کسی تحویلش نگیره یا نفهمه چی نوشتم ! در کل جراتشو ندارم.

از اینا که بگذریم میرسیم به بحث داغ اینستاگرام! چرا؟ چون اف یکی که تونست طی یک سال 12 هزار فالوور توی اینستا جمع کنه خیلی راحت و خندون و بی خداحافظی و تقریبا بدون دلیل خاصی پیجشو پاک کرد!

این خبری بود که همه اطرافیانمو شوکه و نگران نکرد که چه اتفاقی افتاده که اف یکی که همه زندگیشو از وبلاگ انتقال داده بود روی اینستا و همه میدیدن که شام چی خورده و مهمونی کجا رفته و ... حالا یهویی پاکش کرده و اصلا پشیمون نیست و قصد پیج ساختن نداره!

واقعا خودمم نمیدونم چرا انقد راحت میتونم دل بکنم

به قول خواهرم کسی که میتونه12 هزار نفرو راحت بذاره کنار پس خیلی کارا و چیزای دیگه هم ازش برمیاد

اوه اوه چقد خطرناکم :-D

ورود من به اینترنت با همین وبلاگ بود و هیییییییییییییییییییییچوقت فکر حذفش به ذهنم نیومده و الهی که نیاد فکرش سراغم.

هنوز یادمه و اونشب توی وبم خوندم که چندسال پیش نگران اردو رفتنم و دور موندن از وبم به مدت سه روز بودم! واقعا برام اونموقع سخت بود که سه روز وبلاگمو چک نکنم. حالا شاید فعالیتم تو وبم کم شده که البته دلیلم داره ولی خب هیچوقت فراموشش نکردم و همیشه دوسش دارم.

خلاصه الان تنها آرزوم اینه که اینستا زودتر خز بشه و من غصه نخورم که چرا پیج ندارم .

چرا انقد بی تفاوتم؟

خیلی تو تخیلات و افکارمم

مثلا امروز دستبندی رو که با ننه خدابیامرزم حدود10سال پیش با پول عیدی هام و کمک ننم 70 هزار تومن خریدیم و یه یادگاری محسوب میشد رو فروختم چون چندبار تعمیرش کردیم و دیگه کوچیک شده بود برام ، ولی خب به هرحال یجورایی یادگاری محسوب میشد. وقتی دادیمش به خریدار همش نگاش میکردم.دیگه آخرین بار بود که میدیدمش.

ننم رو خیلی دوست دارم.ولی بنظرم حتما نیاز به یادگاری نیست.مثلا بعدها میتونم با عکسا و حرفام به نوه ها بگم که ننم زن خوبی بوده و دوسش داشتم و نیازی به نشون دادن خاطرات نیست که البته لباسایی که برام دوخته هم هنوز هستن.

ولی مثلا خاطراتی که از داداشم دارمو اصلا نمیتونم از خودم دور کنم.

....................................................................

حالا دیگه نه انگیزه برا نوشتن دارم و نه برای عکاسی

حتی کلی طرح تو ذهنمه برای تزئین اتاقم و سفره هفت سین ولی دیگه اینستا ندارم که بذارم عکساشونو

سال های قبل اصلا تو چیدن سفره هفت سین دخالت نمیکردم. ناراحتم بودم که چرا هی از تعدادمون کم میشه در عین زیاد شدن!

..................................................................

خیلی پراکنده فکر کنم نوشتم! ولی عیبی نداره ، فکر نکنم حالا حالاها کسی بخونه اینارو بجز دبیر پارسی بلاگ 

دووووووووووووووووووووووووووووستون دارم

خدانگهدار

ترم6